Rozdział 29

  Jechaliśmy z Cichym do Bełchatowa. Jak na razie byliśmy parą. Złapałam go za rękę. 

- Kochanie, proszę nie jedź tam. - szepnął

- Piotrek, proszę cię. Rozmawialiśmy o tym. 

- Ale ja nie wytrzymam tyle bez ciebie. Dobra nic już nie mówię. 

Dojechaliśmy na miejsce. Wyszłam z samochodu i weszłam do budynku. Szybko weszłam po schodach i zapukałam do drzwi. Po chwili Łukasz otworzył.

- Łukasz ! - krzyknęłam i rzuciłam się na niego. 

- No cześć siostrzyczko ! - mocno mnie przytulił. - Dlaczego nas opuszczasz  ?

- Muszę pracować. A że tam mnie przyjęli to muszę jechać. 

Wchodząc do środka zobaczyłam na kanapie dziewczynę. Była to Agnieszka. Dalej żywiłam do niej nienawiść. 

- Hej. - powiedziała

Popatrzyłam tylko na nią i poszłam do pokoju. Wyciągnęłam walizkę i zaczęłam się pakowa. 

- Dlaczego tak traktujesz Agnieszkę ? - zapytał brat 

- Będę tęskniła. - rzuciłam się na niego.

- Ja też. Ale dlaczego zmieniasz temat ? 

- Ponieważ dalej pamiętam co mi zrobiła.

- Może czas przebaczyć ?

- Nie wiem. Przemyślę to. 

Pakowanie dobiegło końca. Wzięłam walizkę i zaczęłam się ubierać. Mocno przytuliłam się do brata. 

- Kocham cię braciszku. - szepnęłam - będę tęskniła

- Też cię kocham. Będę tęsknił. 

- To cześć Łukasz. Cześć Agnieszka. 

Wyszłam z Piotrkiem. 

Dojechaliśmy na stację kolejową. Do odjazdu mojego pociągu zostało 5 min. Ostatnie minuty z Piotrkiem. 

- Będę tęsknił. Wracaj szybko. - powiedziawszy to złączył nasze wargi. 

- Kocham cię. Muszę już iść. 

Wsiadłam do pociągu. Zajęłam swoje miejsce. Nagle ktoś zasłonił mi oczy. 

- Spokojnie. Teraz wstaniesz i wyjdziesz z nami z pociągu. - usłyszałam niski gruby głos. 

Posłusznie wykonałam polecenia. Prowadzili mnie w niewiadome miejsce. 

- Teraz dzwonisz do Wrocławia i rezygnujesz z pracy. - rzekł - O nic nie pytaj. Słyszałem twoją rozmowę z chłopakiem. 

Podał mi telefon. Przybliżyłam do ucha. Zrezygnowałam z pracy. Teraz wsiadaliśmy do samochodu. 

Podróż trwała kilka minut. 

- A teraz tu podpiszesz. 

Dał mi do ręki długopis. Zrobił szparę w opasce i mocno przybliżył twarz, żebym nic nie widziała. Przestraszona podpisałam. Poczułam jak mnie puszcza i wybiega. 

- Jest ! Chłopaki mamy nową fizjoterapeutkę ! - wrzasnął

Znam ten głos. Ściągnęłam opaskę z oczu. Nikogo nie było. Szybko podeszłam do drzwi. Rozbrzmiały się gwizdy i oklaski. Przede mną stała drużyna Skry. Zaczęłam się śmiać. 

- Witamy nowego członka klubu. - podszedł trener. 

Szeroko się uśmiechnęłam.

- A na przywitanie od każdego dostaniesz przytulasa. Patrzę kto nie daje. Kto nie da, tego czeka surowa kara. - obwieścił trener. 

Jako pierwszy podbiegł Paweł. Było dużo śmiechu. Na końcu został Wojtek. Popatrzył się na mnie. Patrzyłam na niego z niechęcią. 

- Ja nie mogę. - powiedział Włodarczyk do Falasci. 

- Za karę 60 kółek i 20 pompek. - rzekł trener. 

Szkoda mi go. Podeszłam do niego i przytuliłam się. Nie pewnie objął mnie. 

- Przepraszam. - szepnął 

Odsunęłam się od niego. Patrzył na mnie przepraszająco. Zignorowałam go i poszłam na środek hali. 

- Przepraszam ! Czy mogę coś powiedzieć ? - krzyknęłam 

Gdy się uspokoili i patrzyli na mnie zaczęłam:
- Bardzo wam dziękuję, za tą pracę. Lepszej nie mogłam dostać. Bardzo wam dziękuję ! 

- To dla nas zaszczyt. - uśmiechnął się Mariusz

- Jeszcze raz dziękuję. 

- No dobra. Koniec na dziś. - krzyknął trener - Przebierać się i do domu. 

Dostałam harmonogramy i papiery. Postanowiłam poczekać na Pawła na dworze. Stojąc na świeżym powietrzu myślałam o moim szczęściu. Wymarzony brat, chłopaki i wymarzona praca. Do tego wspaniali przyjaciele. 

- Emilka ja cię bardzo przepraszam. Proszę, wybacz mi. - z zamyśleń wyrwał mnie Włodarczyk. 

- Dalej marnujesz czas ? - zapytałam

- No proszę. Ja tylko chciałem, żebyś była moją siostrą. Mieć kogoś, do kogo zawsze mogę się przytulić, z kim mogę pogadać. Wiesz, że jestem jedynakiem. Przepraszam. 

- I nie mogłeś tego powiedzieć od razu ? - serce zaczęło mi mięknąć. 

- Bałem się. Ale wybacz mi proszę. 

- Nie. 

- To chociaż przyjmij to. - wyciągnął do mnie pudełko. 

Wzięłam do ręki. I Phone 4s.

- Nie mogę. 

- Ale to przeze mnie rozwaliłaś telefon. Proszę przyjmij. 

- Nie mogę, za drogi. 

- To wybacz mi. - szepnął

Serce mi pękło. Rzuciłam się na niego. Mocno wtuliłam się w jego tors. Zamknął mnie mocno w objęciach. 

- Dziękuję siostrzyczko. - wyszeptał - Weź ten telefon. 

- Dobra, ale coś w zamian. 

- Coś się wymyśli. 

Z hali wyszedł Paweł. 

- To co jedziemy na zakupy a potem do mnie. - zwrócił się do mnie. 

- No ołkej. - rzekłam 

- Mogę z wami ? - zapytał Wojtek 

- Zati popatrzył na mnie. 

- No pewnie. - powiedziałam 

Uśmiechnął się szeroko i ruszyliśmy do samochodu. 

KILKA GODZIN PÓŹNIEJ 

   Byłam wyczerpana po zakupach. Chłopaki robili coś do jedzenia, a ja postanowiłam zadzwonić do Piotrka. Włączyłam laptopa. Zobaczyłam, że Pit jest na skype. Zadzwoniłam. 

- No w końcu. Martwiliśmy się o ciebie. - rzekł

- Oj sorki. Ale poznawałam ludzi. 

- I jak tam współlokatorki ?

- Dobrze. Nie mam ich. - obwieściłam 

- O jak fajnie. - powiedział brat. 

- Ta, ale mam współlokatorów. - zaśmiałam się. 

Piterowi mina zrzedła. 

- A mogę ich poznać ? - zapytał

- Jasne. - obwieściłam - Chłopaki chodźcie tu na chwilę. 

Przyszli i stanęli tak, że nie było widać ich głów. 

- Możecie niżej ? - zapytał Łukasz. 

Obniżyli się. Zaczęłam się śmiać. 

- O wy mendy małe. Gdzie ty jesteś ? 

- U Pawła. 

- Szybko jej nie oddamy, bo jedzenie nie gotowe. Mogę ją przywieść za jakąś godzinę ? - rzekł Paweł. 

- No dobra. Kończymy pa. - powiedział Pit. 

- No pa. - rozłączyłam się. 

Po pysznym jedzeniu chłopaki mnie odwieźli. Pierwsze co zrobiłam po wejściu do mieszkania to wtuliłam się w Piotrka. 

- Co ty tu robisz ? - zapytał

- Mieszkam ?

- Ale przecież masz prace we Wrocławiu. 

- Nie. Mam inną. - uśmiechnęłam się. 

- Jaką ? - zapytał Ziomek. 

- Fizjo Skry. - krzyknęłam 

- Naprawdę ? -  zadowolił się Pit. 

- Tak i to dzięki tobie. A teraz idę spać. - rzekłam. 

     Zmęczona poszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Szybko się ubrałam i poszłam do łóżka. 

- Piotruś, chodź do mnie ! - krzyknęłam. 

- Tylko tam spokojnie. - zaśmiała się Agnieszka. 

Przyszedł chłopak i położył się koło mnie. 

- Dziękuję. - szepnęłam i wtuliłam się w niego. 

- A wszystko to, bo ciebie kocham. - zaczął szeptać. 

- Nie, wolę Zawsze tam gdzie ty. 

Zaczął śpiewać szeptem hymn MŚ 2014. Miał taki kojący głos, że po chwili zasnęłam. 

Rozdział z okazji walentynek. Wszystkim życzę miłego dnia :)